Na froncie wschodnim operacje rozpoczęły się nieco później. 17 VIII wojska ros. uderzyły na Prusy Wschodnie. 1. armia pobiła Niemców pod Gąbinem, nowe dowództwo wojsk niem. (P. Hindenburg i E. Ludendorf) postanowiło uderzyć na 2. armię ros., która została pobita pod Stębarkiem (niem. Tannenberg). Z kolei Niemcy uderzyli na 1. armię i odrzucili ją za granicę. Na froncie galicyjskim najpierw uderzyli Austriacy; nacierając między Bugiem a Wisłą odnieśli kilka sukcesów, ale następnie, po nadejściu większych sił ros., zostali pobici pod Lwowem i odrzuceni na dalekie przedpola Krakowa oraz linię Karpat. 28 IX na lewym brzegu Wisły wojska niem. i austro-węgierskie (dowódca feldmarsz. F. Conrad) przeszły do kontrofensywy i podeszły pod Warszawę i Dęblin. Rosjanie przegrupowali wojska, pobili przeciwników i rozwinęli wielkie natarcie na Poznań i Kraków. Przeciwdziałanie niem. zatrzymało tę ofensywę w bitwie pod Łodzią; Austriacy po bitwie pod Limanową (3–14 XII) utrzymali zachodnią Galicję i okrążyli Przemyśl. Pod koniec roku nastąpiła stabilizacja frontu na linii: Wielkie Jeziora Mazurskie–rejon Przasnysza, Bzury, Rawki, Nidy, Dunajca i Karpat.

<